wstęp i oprac. Radosław Romaniuk, Warszawa 2010, ss. 444.
„Piszę o muzyce, ponieważ ją kocham, ponieważ chce mi się o niej pisać” – objaśniał Jarosław Iwaszkiewicz genezę swych szkiców muzycznych, podkreślając jednocześnie, jak ważna jest dla niego ta sztuka. Dziedzictwo Chopina i szkice muzyczne to książka o trwającym wiele lat związku pisarza z muzyką.Na tom składają się eseje i artykuły w przeważającej części niepublikowane w żadnej z książek Iwaszkiewicza, kilka odczytanych z rękopisów. Refleksja nad dziełem Chopina, Szymanowskiego i Bacha, wspomnienia zawarte w rozdziale Moje koncerty oraz dwa cykle felietonów: Listy o muzyce i Rozmowy o książkach prezentują rozległość zainteresowań pisarza, dają pojęcie o temperaturze, z jaką traktował muzyczne problemy. Muzykę uznawał Iwaszkiewicz za kwintesencję sztuki, przypominała mu ona o wadze powołania artysty. Była lekiem na niepokoje rzeczywistości historycznej i zamęt życia literackiego, „złotym kluczem, który otwiera strumień łez”. Książka ta – bogato ilustrowana – będzie niespodzianką nawet dla znawców twórczości Jarosława Iwaszkiewicza.
